OOR:

‘Drang is een ronduit schitterend album waarop Martens grossiert in vlijmscherpe melodieën en poëtische teksten. Een handvol songs zijn relatief lichtvoetig, maar Martens is eerst en vooral een man van de intense melancholie. Het is deze kwaliteit, in combinatie met de huiveringwekkende melodielijnen, die songs als Heet Sop, Hemelsblauw en Javazee tot moderne klassiekers maken.’

Folkforum:

‘Sido Martens heeft opnieuw een juweeltje afgeleverd. Het album laat zich niet altijd even gemakkelijk beluisteren, maar eenmaal ingedaald wordt de houdbaarheidsdatum tot ver na de zomer opgerekt.’ Over Kaap’ren Varen: ‘Het lied ontpopt zich als een onderhuidse aanklacht tegen de nog altijd niet volledig verboden walvisvaart. Niemand anders dan Sido kan dit zo plastisch omschrijven.’

Johnny’s Garden:

‘Het mooie van Sido Martens is dat zijn teksten nergens over de kop gaan. Geen overdadige mooischrijverij, maar grijpbare teksten. Een éminence grise die excelleert met eigentijdse folkmuziek. Eentje die we mogen koesteren want ze zijn schaars. Evenals de schoonheid van zijn werk.’

New Folk Sounds:

Water, wind, groen en een gevoel van onbestemdheid vormen de belangrijkste thema’s. De kwaliteit is steevast van een hoog niveau. En dat houdt Sido Martens al een aardig rijtje cd’s vol. En elke keer weet hij een verse insteek te vinden. Hoeveel verder kan je als muzikant nog rijpen?’

Heaven:

‘De teksten zijn als vanouds van hoog niveau. De muziek is iets luchtiger van toon en dat pakt meestal goed uit. Grote verrassing is Kaap’ren Varen, een van de beste songs op dit voortreffelijk opgenomen en geproduceerde album.’

Leeuwarder Courant:

‘Martens’ Nederlandse luisterliedjes trekken nog altijd weerhaken in het gemoed van de willige luisteraar, met wringende teksten die de denkrimpels aan het werk zetten.’

Friesch Dagblad:

‘Traag en beeldend. Ook in deze nieuwe songs geeft hij blijk van een scherp observatievermogen.’ Over Draadomroep: ‘Met een scherp gevoel voor saillante details tekent hij de voor kinderen dodelijke leegte van de stilstaande zondagmiddag.’

OOR:

‘…Martens toont zich wederom in grote vorm … Het is even slikken bij de intense somberheid van zijn wereldbeeld. In songs als Pomp dat Lood en Hard Land klinkt hij bijna verbitterd. Maar uiteindelijk is het de pracht van de melodieën die je telkens weer bij de keel grijpt. Bedel en Vermist behoren tot de mooiste liedjes die Martens ooit maakte.’

New Folk Sounds:

‘Twaalf nieuwe composities die kwetsbaar, pastoraal, vragend en reikend de luisteraar tegemoet treden’ … ‘De kwaliteit van de muziek en de vormgeving is dermate hoog dat je je afvraagt hoe het mogelijk is dat het in zo ‘n kleine oplage wordt geproduceerd.’

Leeuwarder Courant:

‘Zo levert hij een dozijn prachtige liedjes zonder compromissen, zorgvuldig opgenomen en gearrangeerd en vol bitterzoete observaties gevat in oorspronkelijk taalgebruik’ … ‘Martens is nog altijd een man met zijn eigen stem en die is op deze plaat met zwartwitte klaphoes (van dochter Janne) prachtig verpakt.’

Heaven:

‘Martens schrijft fraaie melodieën en is een voortreffelijk snarenspeler, zijn muziek heeft dan ook weinig begeleiding nodig’ … ‘Uw recensent noemde Sido Martens al eens een van Nederlands beste singer-songwriters, maar die benaming mag inmiddels vervangen worden door het predicaat Nederlands beste singer-songwriter.’

Folkforum:

‘Vage ingevingen, rondtollende hersenspinsels dwarrelen tijdens de kilometers lange duurlopen door zijn hoofd om op een bepaald moment tot een concreet idee te transformeren. Sido Martens is er een kei in’ … ‘En weer weet hij de luisteraar te imponeren met een twaalftal liederen waar de oorspronkelijkheid van afdruipt.’

De Volkskrant:

‘Met enig positief gevoel voor fantasie zou je Martens een Friese Leonard Cohen in zakformaat kunnen nomen … zijn poëzie is ingetogen en warm. Een prachtig uitgegeven boek waarin eveneens een selectie uit zijn brede poëzierepertoire is opgenomen.’

New Folk Sounds:

Met afstand is Sido Martens de meest eigenzinnige, maar tevens ook productiefste zanger/liedjesschrijver uit onze contreien. Nu is er Schraaltroost & Liefspraak, een boek met cd. Prachtig uitgegeven, geweldige muziek. De cd telt 16 nummers die verstild klinken en troostend werken, maar ook verzuchten en soms zelfs beklemmen. Op 60-jarige leeftijd heeft Sido Martens zijn muzikale hoogtepunt bereikt.’

Heaven:

‘Een prachtig album van een van Nederlands beste singer-songwriters.’

Folkforum.nl:

‘Met Schraaltroost & Liefspraak heeft Sido Martens een van zijn beste albums uit zijn carrière afgeleverd, een mijlpaal in de Nederlandse muziek.’

Leeuwarder Courant:

‘Een schitterend verzorgd boek, met staaltjes poëzie die naar het prozagedicht neigen en sterke portretfoto’s door Reyer Boxem. Achterin verscholen een cd met zestien liedjes die tot de sterkste uit Martens’ loopbaan horen.’

Folkforum:

‘Telkens weer is het lastig de stijl van Sido Martens te typeren. Het gaat om een amalgaam van folk, luisterlied, alt.country en poëtische teksten. Martens heeft een eigen herkenbare klankkleur ontwikkeld. Rond zijn subtiele snarenspel, vriendelijke stem en bezielde zang ontstaat vaak een wonderlijke sfeervolle inkleuring op bijvoorbeeld steelgitaar (Meine Bruinsma) of viool en accordeon (Rens van der Zalm). Ook basgitarist Jan van Olffen en Hubert Heeringa op bugel en viool spelen daarin een belangrijke rol. Op dit album vormt de sporadische achtergrondzang van Annemarieke Coenders (Ygdrassil) de kers op de taart. Zijn arrangementen blijven verrassen. Kruimels van geweest, gezongen bij traag gitaartokkel, wordt plots vlotgetrokken met een zowel aards al melancholisch plokkende banjo en als surplus klinkt dan plots de tranentrekkend mooie toon van een bugel. Blauwe maan krijgt een jazzy intro op inventieve percussie (Jan Wolfkamp) en ‘zingende’ bas, maar meer nog intrigeert de zachte bugel op de achtergrond. Waardering: 9.’

Heaven:

’Hoewel zijn teksten soms wat zwaarmoedig zijn, is de muziek dat niet. Die is vooral mooi en levert in combinatie met zijn teksten zonder uitzondering sterke liedjes op. Soms gedragen zoals Moeder M, soms opgewekt zoals Zon en wrang relativerend in Mooi Weer. De prachtig knarsende harmonieën in het laatstgenoemde lied zijn een goed voorbeeld van Martens’ muzikaliteit. Diezelfde muzikaliteit is in optima forma te beluisteren in het instrumentale Jujubes, één van de mooiste stukken op dit album. Jujubes zijn zoet-zout smakende dropjes en juist die smaak wordt perfect opgeroepen door de mooie melodie op gitaar die regelmatig fraai aanschuurt tegen de begeleiding. Wat dit album vooral ook zo mooi maakt, is het ontbreken van overdaad. Er wordt geen noot teveel gespeeld en de teksten zijn zonder overbodige franje en laten veel aan de verbeelding van de luisteraar over. Ongetwijfeld zijn beste album tot nu toe.’